czeski strukturalizm co to jest
Definicja STRUKTURALIZM CZESKI. Co oznacza strukturalna była metodologiczną kontynuacją.

Czy przydatne?

Definicja STRUKTURALIZM CZESKI

Co znaczy STRUKTURALIZM CZESKI: Praska szkoła strukturalna była metodologiczną kontynuacją, przeformułowaniem i rozwinięciem lingwistyki Ferdynanda de Saussure´a i literaturoznawczych badań rosyjskich formalistów. Skupieni wokół Praskiego Koła Lingwistycznego (1929-1948) naukowcy (Nikołaj Trubiecki, Roman Jakobson, Wilem Mathesius, Bohuslav Havranek, Feliks Vodička, Jan Mukařovský) stworzyli jeden z w najwyższym stopniu znacznych (w językoznawstwie i literaturoznawstwie) nurtów strukturalizmu. Jego istotą było wywiedzenie teorii literatury i semiotycznie zorientowanej estetyki z "ducha" językoznawstwa. "Najściślej związana jest strukturalistyczna teoria sztuki z językoznawstwem. Rozwijając fonologię, językoznawstwo otworzyło drogę do badania dźwiękowej strony słownego dzieła sztuki; analizując funkcje językowe, stworzyło nowe możliwości dla badań stylistyki języka poetyckiego; a wreszcie, kładąc nacisk na znakowy charakter języka, umożliwiło rozumienie dzieła artystycznego jako znaku" (J. Mukařovský - O strukturalizmie). Prace stricte językoznawcze (powstanie fonologii) doprowadziły przedstawicieli szkoły praskiej do sformułowania teorii języka poetyckiego i funkcji poetyckiej komunikatu językowego i ujęcia dzieła w podwójnym odniesieniu - do norm języka ogólnego i do tradycji literackiej danego miejsca i czasu. Strukturalizm praski stworzył nowy sposób pojmowania procesu historycznoliterackiego i celów i zadań historii literatury, wreszcie zarysował komunikacyjną perspektywę w badaniach nad sztuką i poezją. Prace z zakresu literaturoznawstwa i estetyki to raczej sukces poszukiwań badawczych J. Mukařovskiego, R. Jakobsona i F. Vodički. Przyjrzyjmy się bliżej fundamentalnym elementom koncepcji sztuki i literatury ukształtowanym poprzez praską szkołę strukturalną. Struktura artystyczna w ujęciu prażan to nie tylko całość, która ustala sobą charakter swoich przedmiotów. To także zespół składników, którego wewnętrzna równowaga ma charakter dynamiczny: ulega zakłóceniom i ciągle kształtuje się na nowo, jej jedność formowana jest przez dialektyczne przeciwieństwa. W przebiegu czasu struktura zachowuje tożsamość, w trakcie gdy jej wewnętrzny porządek i hierarchia przedmiotów nieustannie się zmieniają. Przedmioty, które chwilowo stają się dominujące, określają ogólny sedno struktury artystycznej. Tak pojmowaną strukturą jest w sztuce pojedyncze dzieło albo seria dzieł, tradycja artystyczna danej gałęzi sztuki, kontekst innych sztuk. Struktura artystyczna ma charakter znakowy: jako całość jest znakiem w relacji do rzeczywistości pozaartystycznej, a wszystkie jej przedmioty (zarówno formalne, jak i tematyczne, "treściowe") są w dziele sztuki nosicielami znaczeń, cząstkowymi znakami. Sztuka (a w jej obrębie poezja) pełni rozliczne funkcje socjalne, lecz jej funkcją specyficzną, decydującą o tożsamości jest funkcja estetyczna. Funkcja estetyczna nie ma żadnego celu praktycznego, co nie oznacza, Iż izoluje sztukę od życia społecznego. Uwyraźniając wewnętrzną strukturę dzieła sztuki, nie eliminuje innych funkcji (poznawczej, ideowej, dydaktycznej), lecz z nimi współdziała. Sztuka właśnie dzięki funkcji estetycznej może wielorako oddziaływać na odbiorców i całokształt życia społecznego. Zróżnicowaniu społecznemu (warstwa, wiek, płeć, zawód) może odpowiadać zróżnicowanie norm estetycznych (literackich), a wyodrębnionym grupom społecznym można przypisać odpowiadający im kanon estetyczny (literacki). Sztuka nie tworzy obszaru zamkniętego, w toku historycznego rozwoju poszerza go albo zawęża, poezja rozwija się w kontekście innych sztuk, a fundamentalnym elementem pośredniczącym pomiędzy poezją a innymi szeregami społecznymi jest osobowość twórcza. Podmiotem procesu literackiego jest poeta, działający w ramach historycznie i społecznie określonego mechanizmu języka i tradycji literackiej. Postęp literatury ma charakter immanentny, a kluczową powodem zmian jest automatyzacja i konwencjonalizacja form literackich. Tło tradycji literackiej pozwala określić tendencje rozwojowe całego mechanizmu literackiego w danym okresie historycznym. Konkretne utwory literackie posiadają wartość estetyczną (ważną dla czytelników), mogą także posiadać wartość rozwojową - wyznaczającą kierunek ewolucji literatury, wartość, która jest obiektem zainteresowania historyka literatury. Obiektem badań historii literatury są wszelakie wypowiedzi językowe o funkcji estetycznej, a jej zainteresowania obejmują trzy zasadnicze ekipy problemowe. Po pierwsze - historycznoliteracki opis i badanie strukturalna dzieł literackich, odnajdywanie w nich wartości i tendencji rozwojowych literatury; po drugie - zagadnienia genezy dzieł literackich i ich relacji do rzeczywistości historycznej; po trzecie - badanie historycznej recepcji tekstów literackich (rekonstrukcja norm i hierarchii wartości literackich danego okresu, literackie i pozaliterackie wpływ dzieł). Moment literacki, wyodrębniany z racji na immanentne tendencje rozwojowe literatury i związki z genezą i metodą recepcji literatury jest fundamentalną całością procesu historycznoliterackiego. Historia literatury jest częścią historii sztuki, kultury danego narodu czy wreszcie ponadnarodowego obszaru kulturowego. Koncepcje praskiej szkoły strukturalnej miały ważny wpływ na postęp literaturoznawstwa i semiotycznych badań nad sztuką i kulturą w Związku Radzieckim (por. semiotyka radziecka) i Europie ¦rodkowej, stanowiły także inspirację dla rozwoju metod strukturalno-semiotycznych na zachodzie Europy i w Ameryce. TS BIBLIOGRAFIA: J. Mukařovský: O strukturalizmie. [w:] Pośród znaków i struktur. Wybór szkiców. Wstęp J. Sławiński. Przeł. J. Baluch, M. R. Mayenowa, J. Mayen, L. Pszczołowska. Warszawa 1970; Praska szkoła strukturalna w latach 1926-1948. Wybór materiałów. Wstęp M.R. Mayenowa. Przeł. W. Górny. Warszawa 1966; L. Szkilay: Szkoła praska. Przeł. A. Sikorska [w:] Poezja i jej interpretacje. Red. L. Nyírö. Warszawa 1987; F. Vodička: Historia literatury. Jej problemy i zadania. Przeł. i przyg. J. Baluch [w:] Studia z teorii literatury. Archiwum przekładów "Pamiętnika Literackiego". T. I. Red. M. Głowiński, H. Markiewicz. Wrocław 1997
Co znaczy SPIESZCZENIE:
Porównanie Zobacz hypokoristikon strukturalizm czeski co znaczy.
Krzyżówka SATYRA:
Dlaczego towarzysząca życiu społecznemu człowieka od czasów najdawniejszych (niektórzy naukowcy wywodzą ją z magicznej klątwy), pojawiająca się w sztuce i poezji od starożytności, jest zjawiskiem trudno strukturalizm czeski krzyżówka.
Co to jest SJUŻET:
Jak lepiej drugie fundamentalne definicja użytkowane poprzez rosyjskich formalistów ( formalizm rosyjski) w analizie prozy. W tekstach formalistów termin ten nie był jednoznaczny - używano go lub wymiennie z strukturalizm czeski co to jest.

Czym jest STRUKTURALIZM CZESKI znaczenie w Leksykon definicja literatura S .

  • Dodano:
  • Autor: