synchronia diachronia co to jest
Definicja SYNCHRONIA I DIACHRONIA W PROCESIE HISTORYCZNOLITE. Co oznacza zagadnień.

Czy przydatne?

Definicja SYNCHRONIA I DIACHRONIA W PROCESIE HISTORYCZNOLITE

Co znaczy SYNCHRONIA I DIACHRONIA W PROCESIE HISTORYCZNOLITE: Jednym z ważnych zagadnień literaturoznawstwa o orientacji strukturalnej jest problem procesu historycznoliterackiego, czyli w istocie rzeczy problem rozwoju literatury i uczestnictwa w tym rozwoju pojedynczego utworu literackiego. Przedstawione zagadnienie jest pomiędzy innymi tematem klasycznej już rozprawy na gruncie współczesnego polskiego literaturoznawstwa: Synchronia i diachronia w procesie historycznoliterackim, której autorem jest J. Sławiński. Rozprawa została opublikowana po raz pierwszy w 1967 roku. Punktem wyjścia w tej rozprawie jest teza, Iż poezja ujawnia się w dwojakim porządku. Po pierwsze, to jest chronologicznie uporządkowany ciąg konkretnych dzieł literackich. One jednak stanowią równocześnie reprezentację większych, niedostępnych wprost całości literackich. To jest mechanizm, który ma charakter struktury i w ramach którego dokonują się naprawdę zmiany i przesunięcia, dzieła literackie z kolei są "tylko zespołami informacji o następnych stanach mechanizmu". Ma on zatem również charakter procesu rozwojowego i tu właśnie dokonuje się ewolucja literatury. Stosunek konkretnego utworu i tak uchwyconego procesu historycznoliterackiego jest podobna do stosunku między wypowiedzią językową (parole) a językiem (langue). Utwór jest cząstkową realizacją mechanizmu i równocześnie uczestniczy w nim jako "min. innowacja mechanizmu" i jako "niezbędny warunek jego zmiany". Zasadniczym elementem, jaki pośredniczy między dziełem a procesem historycznoliterackim, jest, zdaniem Sławińskiego, tradycja literacka. W ujęciu badacza tradycja literacka stanowi największy "swoiście literacki kontekst dzieła". W danym momencie historycznym istnieje ona jako "zasób dokonań literackich" (dzieła) i jako "inwentarz norm literackich", do którego wchodzą normy zrealizowane w dziełach, skodyfikowane w poetykach i sformułowane poprzez krytykę literacką. Norma jest elementarną jednostką tradycji, stanowi ona "granicę" klasy zastosowań ustalonych cech i stosunku w utworze. Jest zawsze wskazaniem swoich konkretnych realizacji w historii przez uobecnienie w konkretnym dziele literackim jako elemencie tradycji, a również wskazaniem innych możliwości jej aktualizacji jako rozwiązań potencjalnych i opozycyjnych do już zaistniałych. Normy współtworzą układy większe i funkcjonują jako podsystemy tradycji (na przykład mechanizm gatunkowy). Właściwością tradycji jest także to, Iż "w każdym momencie jest ona równoczesnością wszystkich swoich przeszłych stanów, wszystkich minionych faz ewolucyjnych, przestrzenią, gdzie współżyją i nachodzą na siebie różne fazy i okresy rozwojowe. Na tej zasadzie dowolny stan tradycji można scharakteryzować jako "projekcję diachronii w synchronię". Istotną funkcję spełnia w tym przypadku tradycja najważniejsza, a więc ten układ norm, który zobowiązuje artystów danego czasu do wyraźnego opowiedzenia się za albo przeciw nim. Nowo powstałe dzieło literackie wchodzi w region tradycji literackiej na tyle, na ile ona sama ulega w nim interioryzacji. Dokonuje się to w sferze tradycji dlatego, Iż utwór zajmuje odpowiednie miejsce w zasobie dokonań pisarskich, realizując równocześnie odpowiedni zbiór współtworzących ją norm. Z kolei uobecnienie tradycji w dziele jest możliwe dzięki jego dwoistej, fenotypiczno-genotypicznej strukturze. Fenotypem dzieła nazywa Sławiński "eksplikowaną strukturę jego cech", która ustala jego podobieństwo i niepodobieństwo do innych utworów. Genotyp zaś to "implikowana struktura norm literackich" przywołanych w dziele i wykonywanych poprzez fenotyp. Opierając się na takich ujęć stosunku tradycji i utworu literackiego można rzec, Iż mechanizm historycznoliteracki jest jednością synchronii i diachronii, albowiem tradycja, jako język pośredniczący, funkcjonuje zawsze synchronicznie i każde nowe dokonanie pisarskie zostaje w porządek równoczesności z dziełami wcześniejszymi. Chociaż każde dokonanie pisarskie nadaje równocześnie procesowi porządek następstwa czasowego. RC BIBLIOGRAFIA: J. Sławiński: Synchronia i diachronia w procesie historycznoliterackim. [w:] Prace wybrane. Red. W. Bolecki. T. 2. Dzieło - język - tradycja. Kraków 1998
Co znaczy SLANG:
Porównanie Zobacz żargon synchronia i diachronia w procesie historycznolite co znaczy.
Krzyżówka SILVA RERUM:
Dlaczego rzeczy), sylwy. Ustalenie odmiany pisania, która charakteryzuje się wielorako niejednolitą i swobodną budową. Sylwy były to zbiory tekstów o różnej długości, różnych autorów i o różnym pochodzeniu synchronia i diachronia w procesie historycznolite krzyżówka.
Co to jest STRUKTURALIZM AMERYKAŃSKI:
Jak lepiej strukturalizmu w Stanach Zjednoczonych nigdy nie stworzyli metodologicznie spójnej i zorganizowanej szkoły, a tym, co ich łączyło, był początkowo wpływ (raczej francuskojęzycznych), wywodzących się z synchronia i diachronia w procesie historycznolite co to jest.

Czym jest SYNCHRONIA I DIACHRONIA W znaczenie w Leksykon definicja literatura S .

  • Dodano:
  • Autor: