sielanka co to jest
Definicja SIELANKA. Co oznacza bukolika, skotopaska, idylla, pasterka, wilaneska, pastorela.

Czy przydatne?

Definicja SIELANKA

Co to znaczy: (in. ekloga, bukolika, skotopaska, idylla, pasterka, wilaneska, pastorela, pastuszka) - Gatunek mieszany, ?Xączący w sobie cechy epiki i liryki. Antyczny rodowód sielanki wiąże się w pierwszej kolejności z postaciami Teokryta i Wergiliusza. Ten ostatni wprowadził do sielanki motywy arkadyjskie wykorzystywane powstaniu wizji szczęśliwego, beztroskiego życia, z dala od zgiełku wielkiego świata i jego pokus, w prostocie i harmonii z naturą, bez świadomości upływającego czasu. ¦rodowisko bohaterów sielanki - pasterzy, rybaków, rolników - i ich życie codzienne wydawało się szczególnie interesujące i pociągające pisarzom wywodzącym się z kręgu kultury dworskiej, uważano je za wolną od zepsucia enklawę uczuć autentycznych i pierwotnych. Autorzy sielanek sięgali zarówno po formę monologu, jak i dialogu, wprowadzali do utworów partie opisowe, nadawali sielance postać dramatu (sielanka udramatyzowana). Warstwę tematyczną sielanki stanowiły liryczne wyznania uczuć, realistyczne opisy krajobrazu, a również treści moralizująco-pouczające. Charakterystycznym elementem sielanki jest idealizacja i idylliczność prezentowanej rzeczywistości i stosunków międzyludzkich, bądź co najmniej słowo tęsknoty za takim ich kształtem (na przykład Żeńcy Sz. Szymonowica). W sielance istotną funkcję spełnia motyw i konwencja pieśni, stwarzającej wrażenie wypowiedzi szczerej i płynącej prosto z serca, a równocześnie wiążącej utwór ze sferą kultury ludowej, z której wywodzi się typowy bohater sielanki. Wyraźne przedmioty sielankowe zawiera już Pieśń świętojańska o Sobótce J. Kochanowskiego. Jako samodzielny gatunek literacki sielanka była wykonywana przeważnie w wiekach XVII i XVIII. Do artystów sielanki polskiej należą: autor rodzimej nazwy gatunku - Szymon Szymonowic (Sielanki, tu między innymi Żeńcy), Józef Bartłomiej Zimorowic (Sielanki nowe ruskie), Jan Gawiński (Sielanka i różne nagrobki, Sielanki). Rozrost sielanki wiąże się z czynną obecnością w poezji nurtu sentymentalnego. Ówczesny kształt sielanki, wykonywany na gruncie polskim raczej poprzez F. Karpińskiego (Laura i Filon), charakteryzuje się w pierwszej kolejności specyficzną kreacją bohatera - człowieka czułego, jest to obdarzonego nieprzeciętną wrażliwością i ?Xagodnym charakterem, miłującego piękno, żyjącego w zgodzie z naturą, o nieposzlakowanej moralności i zamiłowaniu do życia familijnego. Tak skonstruowany wizerunek osobowości bohatera był uzupełniany o kostium pasterski i powiązane z nim rekwizyty: koszyk, wieniec, flet, jawor, strumień. Kreacji bohatera czułego służył specyficzny zestaw przedmiotów stylistycznych zawierający w pierwszej kolejności słownictwo o wyraźnym zabarwieniu emocjonalnym i liczne nawiązania do mitologii, mające za zadanie powstanie aury pierwotności. Polonizacja świata przedstawionego sielanki jest dziełem K. Brodzińskiego, autora Wiesława, który uczynił bohatera sielanki wspólnie z przypisywanymi mu już tradycyjnie zaletami antenatem współczesnego Polaka. Czyn ten został opatrzony ironicznym komentarzem poprzez samego Mickiewicza, który pisząc w trzeciej części Dziadów "my Słowianie, my lubim sielanki", traktuje sielankę jako znak literatury czułostkowej, błahej i beztroskiej, a poprzez to dobrze licującej z naszym (nie) narodowym charakterem i zamiłowaniem do niedrogich wzruszeń. Rozmaitość ujęć tematycznych i rozwiązań stylistycznych użytkowanych poprzez autorów sielanek skłoniły badaczy do podjęcia prób klasyfikacji odmian gatunkowych sielanki. W zależności od korpusu dominujących cech wyróżniono: 1. sielankę socjalną - jej bohaterzy są przedstawieni jako zintegrowana ekipa socjalna, której członkowie działają w pierwszej kolejności dla dobra wspólnoty, realizując wzorzec dobrego obywatela; zarysowane w utworze rozwarstwienie klasowe nie służy prezentacji antagonizmów, ale przeciwnie, podkreśleniu harmonii między poszczególnymi warstwami społeczeństwa; wspólnota pasterska pełni rolę symbolu idealnej społeczności; utwory tego typu mają wyraźne ambicje dydaktyczne i moralizatorskie; 2. sielankę czułą, gdzie centralne miejsce zajmuje omówiona kreacja bohatera - człowieka czułego, prezentowanego od strony przeżywanych doznań i emocji z naciskiem na sferę uczuć miłosnych; 3. sielankę ludyczną, gdzie eksponowany jest euforyczny nastrój radości życia i związanych z nim przyjemności; prezentowana wizja świata ma charakter wycinkowy, jest ograniczona jedynie do jego miłych i radosnych aspektów; bohaterzy spędzają chwilę na zabawie, śpiewają, tańczą i adorują partnerów; 4. sielankę narodową, gdzie typowi bohaterzy sielanki zostali przebrani w kostium narodowy, a ich język był celowo stylizowany na mowę ludu; powstały w ten sposób "portret przodka" nosił wyraźne znamiona idealizacji i retuszu; wprowadzenie lokalnego kolorytu pociągało za sobą wprowadzenie lokalnej problematyki, bliskiej współczesnemu odbiorcy. Postępujące skostnienie motywów i schematyzacja ujęć tematu zadecydowały o wejściu sielanki w formę schyłkową w wieku XIX, a z powodu o jej całkowitej nieobecności pośród obecnie wykonywanych form gatunkowych. IGW BIBLIOGRAFIA: A. Brückner: Wstęp. [w:] Sielanka polska XVII w. - Szymon Simonides, Bartłomiej Zimorowic, Jan Gawiński. Wrocław 1922; A. Dobakówna: O sielance staropolskiej. Szkic problematyki. "Pamiętnik Literacki" 1968, z. 3; A. Dobakówna: Sielanka końca XVIII wieku i pierwszej połowy XIX wieku wobec polskiej tradycji gatunkowej. "Roczniki Humanistyczne" 1970, z. 1; Idylla polska. Antologia. Opr. A. Witkowska, I. Jarosińska. Wrocław 1995; L. Kamykowski: Sielanka polska. [w:] Prace historyczno-literackie. Księga zbiorowa ku czci I. Chrzanowskiego. Kraków 1936; A. Krzewińska: Sielanka staropolska. Jej początki, tradycje i kluczowe kierunki rozwoju. Warszawa 1979; A. Krzewińska: Staropolska sielanka dramatyczna. [w:] Stanisław Herakliusz Lubomirski - poeta, polityk i mecenas. Red. W. Roszkowska. Wrocław 1982; J. Ławińska-Tyszkowska: Bukolika grecka. Wrocław 1981; J. Pietrkiewicz: Sielanka - odwieczny towarzysz polskich pisarzy. [w:] Poezja polska w perspektywie europejskiej. Studia i rozprawy. Przeł. J. Starnawski. Warszawa 1986; Sielanka grecka. Teokryt i mniejsi bukolicy. Opr. J. Łanowski. Wrocław 1953; L. Tatarowski: Sielanka wiejska w poezji Młodej Polski. "Pamiętnik Literacki" 1990, z. 4
Co znaczy STRUKTURALIZM CZESKI:
Słownik strukturalna była metodologiczną kontynuacją, przeformułowaniem i rozwinięciem lingwistyki Ferdynanda de Saussure´a i literaturoznawczych badań rosyjskich formalistów. Skupieni wokół Praskiego Koła sielanka co to jest.
Co znaczy SYNESTEZJA:
Słownik łączenie w jednym wyrażeniu doznań różnych zmysłów (wzroku, słuchu i tak dalej), na przykład aksamitne spojrzenie , czerwony śmiech . Oto przykład młodopolskiej synestezji: Barwy błyszczące, jasne sielanka definicja.
Co znaczy SYMBOL:
Słownik wieloznaczny obraz literacki, synonim jednowykładalnej alegorii. Posługiwanie się symbolem ma zaszyfrowywać treść dzieła literackiego, mnożyć jego sensy, chronić go przed jednoznacznością. Znak może sielanka co znaczy.

Czym jest SIELANKA znaczenie w Leksykon definicja literatura S .

  • Dodano:
  • Autor: