co to jest
Definicja MIT. Co oznacza stopniu ogólnym znaczeniu - opowieść wyrażająca i organizująca wierzenia.

Czy przydatne?

Definicja MIT

Co znaczy MIT: 1. W w najwyższym stopniu ogólnym znaczeniu - opowieść wyrażająca i organizująca wierzenia danej społeczności, raczej archaicznej, pierwotnej. Wyrasta z religii i wierzeń pierwotnych i tradycji przekazu ustnego. Jako opowieść rekonstruuje się go opierając się na wielu przekazów literackich, filozoficznych, religijnych, obrzędowych i tak dalej Jest więc historią grupującą fakty i organizującą fabuły w ten sposób, Iż nabierają one ściśle określonego sensu. Dziedzina mitów grupuje się wokół trzech zasadniczych kręgów: 1. wyobrażeń dotyczących powstawania bogów, ludzi i światów (teogonia, kosmogonia); 2. wyobrażeń świętej przestrzeni, swoistego centrum świata i świętego czasu, zazwyczaj cyklicznego (mit wiecznego powrotu); 3. organizowania wyobrażeń o świecie, co ma wpływ na interpretacje wszelkiego poznania rzeczywistości przyrodniczej, socjalnej i nadprzyrodzonej. Każdy mit występował w wielu wersjach, w formie przekazu ustnego był elementem wierzeń religijnych i pełnił funkcje poznawcze i światopoglądowe scalające daną społeczność. Zapisywany był zawsze wtórnie, zwykle wówczas, gdy tracił bezpośrednią więź z wierzeniami, religią i światopoglądem. Wtedy - w formie pisanej - stawał się opowieścią funkcjonującą w danej społeczności, tracąc równocześnie charakter religijny, regularnie zaś wchodząc w obręb fantastyki. Jako opowieść mit rozpoczął podlegać różnorodnym interpretacjom i przekształceniom, stawał się nawet obiektem ujęć parodystycznych ( parodia). Od początku rozwoju literatury jej związki z mitem były bardzo ścisłe. Pewne gatunki literackie powstawały wręcz jako zapis mitu ( epos) albo powiązane były z obrzędami mającymi własne uzasadnienie w micie (tragedia). Mity stały się także rodzajem rezerwuaru motywów używanych poprzez literaturę i opracowywanych poprzez nią na różne metody (topika, topos). Sam fakt wykorzystywania poprzez dzieło literackie mitu albo motywu mitycznego, na przykład przez aluzję, parodię albo pastisz nie skutkuje, że samo dzieło staje się mitem, bo stają się one w jego obrębie tylko składnikiem wewnętrznego dyskursu. Mity greckie i rzymskie i hebrajskie ukształtowały śródziemnomorską i judeochrześcijańską tożsamość kultury i literatury europejskiej, odwołania do nich są znakiem przynależności do tej kultury, dlatego także ich liczba wyraźnie wzrastała w prądach literackich uznawanych bądź deklarujących się jako klasyczne. W poezji polskiej np. w twórczości J. Kochanowskiego (XVI wiek), M.K. Sarbiewskiego (XVII wiek), I. Krasickiego i J.U. Niemcewicza (XVIII wiek) czy L. Staffa, Z. Herberta i J.M. Rymkiewicza (XX wiek). Z romantyzmem powiązane jest zdarzenie sięgnięcia poprzez literaturę do mitów ludowych i związanych z ekipami etnicznymi (na przykład mity germańskie, słowiańskie, celtyckie), co miało wpływ na kształtowanie się tożsamości narodów europejskich i tworzenie mitologii narodowych. W poezji polskiej ten problem był ważnym elementem polemiki pomiędzy K. Brodzińskim i M. Mochnackim i istotnym składnikiem twórczości A. Mickiewicza i J. Słowackiego. We współczesnych badaniach literackich metodą funkcjonowania mitów w dziele literackim zajmują się raczej kierunki metodologiczne z kręgu psychanalizy, szczególnie powiązane z teorią archetypów (por. teoria archetypów N. Frye´a) ogłoszoną poprzez C.G. Junga, strukturalizmu i semiotyki, krytyki tematycznej i hermeneutyki. JO 2. Mit związany jest raczej ze światem wierzeń społeczeństw pierwotnych, jednak coraz częściej uważane jest, Iż współczesność posiada również swoje mity (na przykład literackie bądź polityczne). Funkcje mitu. Mit opowiada o bogach i bohaterach, tłumaczy stworzenie bytu, wyjaśnia otaczający świat, motywuje każde zachowanie człowieka, daje wzorzec postępowania. ¦wiat mitu. Bohaterami są istoty boskie albo półboskie, posiadają zalety i wady, bezpośrednio wpływają na losy człowieka. Koncepcje mitu. Ewolucjonizm. Zrodził pierwszą naukową koncepcję mitu opartą na metodzie kulturowo-porównawczej. J.G. Frazer zauważył nadrzędność rytuału nad mitem. Interesowała go natura faktu, a nie jego treść. Nie respektował czasoprzestrzennej lokalizacji faktu. Koncepcja mitu związana była z podziałem rozwoju ludzkości z racji na fazy myślenia (magiczny, religijny, naukowy). Funkcjonalizm. B. Malinowski wysunął tezę o konieczności rozpatrywania mitu w żywym kontekście kulturowym. Mit spełnia w społeczności pierwotnej funkcję przekaźnika tradycji i łącznika z nadprzyrodzoną rzeczywistością. Matrycuje społeczność - wskazuje normy postępowania, obrzędy, uprawomocnia i racjonalizuje porządek socjalny. Mit jest historią świętą, która wpływa na teraźniejszość. Mit a koncepcje psychoanalityczne. Z. Freud odnajduje w mitach zobrazowanie kompleksów psychicznych człowieka. Mit w jego ujęciu to ilustracja tego, co zostało wyparte z ego do id. Koncepcja Junga, analogicznie związana z podziałem psychiki ludzkiej na świadomość i nieświadomość, zakłada, Iż nieświadomość zbiorowa jest dziedziczona po wcześniejszych pokoleniach i dostępna świadomości jedynie pośrednio. Archetyp (pra-obraz, pra-wzorzec) ujawniać się może w snach, fantazjach. Ma charakter pierwotny, ujawnia się dzięki symbolu (znaku) archetypowego. Symbolicznym obrazem archetypu jest mit (wtórny produkt kultury). Mitologia jest zobrazowaniem archetypów. Mit nie tu jest postrzegany jako narracja, lecz jako zespół poglądów. Por. psychoanaliza, teoria archetypów Frye´a. Struktualistyczne ujęcia mitu. Lévi-Strauss dokonuje podziału działalności umysłu na uświadomioną, mającą charakter indywidualny, i nieuświadomioną, której przypisany jest charakter zbiorowy i którą nazywa strukturą. Samo definicja struktury wywodzi z koncepcji języka sformułowanej poprzez de Saussure, nie mniej jednak zaznacza, Iż kultura ludzka ma charakter mechanizmów łączących się w strukturę (zmiana jednego elementu mechanizmu skutkuje zmianę całej struktury). Struktura "odnosi się nie do rzeczywistości empirycznej, ale do zbudowanych na tej podstawie modeli". Istotnym elementem koncepcji Lévi-Straussa jest wprowadzenie koncepcji opozycji binarnych - między naturą i kulturą - będących składnikiem myślenia religijnego (por. teoria mitu C. Lévi-Straussa). R. Barthes definiuje mit jako wyraz. Mit nie posiada zatem granic substancjalnych, tylko formalne. Mitologia jest częścią semiotyki. Mit rozpatrywany jest jako mechanizm dwuwymiarowy, każdy poziom złożona jest ze znaku, elementu znaczącego i znaczonego (koncepcja znaku językowego F. de Saussure´a). Jednak w micie symbol z pierwszego poziomu zostaje przekształcony w obiekt znaczny. Mit realizuje się we wtórnym systemie semiologicznym; symbol jest pusty, obiekt znaczny - pełny (posiada sedno, treść). Mit złożony jest zatem z poziomu języka przedmiotowego i nadbudowanego nad nim, własnego mechanizmu; jest swoistym metajęzykiem. Symbolizm. E. Cassirer stwierdza, Iż myślenie mityczne jest różna od myślenia naukowego opartego raczej na wnikliwej, obiektywistycznej analizie. Mit to mechanizm dogmatów, a myślenie mityczne powiązane jest z mocnym zaangażowaniem emocji. To one są źródłem mitu, który ukazuje strukturę socjalną, opisuje rzeczywistość, będącą obszarem zmagań różnych sił. W rzeczywistości mitycznej brak materii martwej, mamy do czynienia tylko z materią ożywioną. Mit, zdaniem Cassirera, nie jest oparty na logice myśli, lecz na jedności uczucia. Staje się on odwrotnością myślenia naukowego, które oparte jest na próbie systematyzacji poszczególnych przedmiotów świata. Mit rezygnuje z analizy i zmierza w kierunku syntezy, nie ma w nim ostrych granic między poszczególnymi aspektami życia, elementami świata (prawo metamorfozy). Mit ma podwójną strukturę - postrzeżeniową (mit postrzega raczej atrybuty fizjonomiczne) i pojęciową. Cassirera interesuje również powiązanie mitu z językiem i rytuałem. M. Eliade zdecydowanie oddziela mit od baśni, bajek i legend. Uważa gdyż, że stanowi on historię prawdziwą, która miała miejsce najpierw świata i przypisana jest sferze sacrum, zaś baśnie, bajki i legendy są historiami wymyślonymi poprzez członków jakiejś społeczności, są historiami fałszywymi, toczącymi się w sferze profanum. Ponadto kategorią odróżniającą te dwie ekipy opowieści jest fakt trwania - mit jest wieczny, z kolei jednostkowa historia fałszywa umiera. Mit opowiada historię świętą, mającą miejsce najpierw czasu i bytu. Rzeczywistość ludzka (kosmos) narodziła się z działania istot nadnaturalnych, boskich - historia o powstaniu. Bohaterzy mitu to istoty święte - sacrum tworzy świat. To, co jest treścią mitu, miało miejsce naprawdę. Mit jest wzorem zachowań, gestów, nadaje sedno ludzkiemu istnieniu, objaśnia świat, odkrywa tajemnicę jego ontologii. Każda czynność życia codziennego znajduje w micie wzorzec. Rezygnacja z niego wiedzie do grzechu, który natomiast budzi gniew istot boskich. Mity zgodne są każdemu społeczeństwu, jednak swą pierwotną rolę zachowały u "ludów prostych". Tu ukazują najwyraźniej swą funkcję, gdyż są nadal żywe i nie zostały poddane procesowi desakralizacji. Mity, z racji na fabułę, zajmują się stworzeniem świata, losami narodowego bohatera albo tłumaczą, w jakich okolicznościach czarownik posiadł moc uzdrawiania. Mit wygłaszany jest w trakcie świąt (czas święty), a jego wygłaszanie obwarowane jest również licznymi zakazami (na przykład nie można go wygłaszać w obecności kobiet i dzieci). Historie fałszywe mogą być wygłaszane w dowolnej chwili. Opowieściom profanicznym przypisany jest czas historyczny (linearny), mit związany jest z czasem ahistorycznym (cyklicznym, pkt. wyjścia jest zarazem punktem dojścia). Objawia człowiekowi tajemnicę bytu, daje prawdę absolutną, należy do zbiorowej wyobraźni. AA BIBLIOGRAFIA: R. Barthes: Mit i symbol. Przyg. J. Błoński. Warszawa 1976; E. Cassirer: Esej o człowieku. Przeł. A. Staniewska. Warszawa 1975; M. Eliade: Sacrum. Mit. Historia. Przeł. A. Tatarkiewicz. Warszawa 1970; M. Eliade: Traktat o historii religii. Przeł. J. Wierusz-Kowalski. Warszawa 1966; M. Eliade: Mit wiecznego powrotu. Przeł. K. Kocjan. Warszawa 1998; J.G. Frazer: Złota gałąź. Warszawa 1962; S. Freud: Człowiek, religia, kultura. Warszawa 1986; S. Freud: Wstęp do psychoanalizy. Warszawa 1982; C.G. Jung: Archetypy i symbole. Przeł. J. Prokopiuk. Warszawa 1976; B. Malinowski: Szkice z teorii kultury. Warszawa 1976; C. Lévi-Strauss: Antropologia strukturalna. Warszawa 1976; J. Holloway: Definicja mitu w poezji. "Pamiętnik Literacki" 1969, z. 2; N. Frye: Mit, fikcja, przemieszczenie. "Pamiętnik Literacki" 1969, z. 2; E. Mieletinski: Poetyka mitu. Przeł. J. Dancygier. Warszawa 1981; E. Fromm: Zapomniany język. Przeł. J. Marzęcki. Warszawa 1972
Co znaczy MOWA POZORNIE ZALEŻNA:
Porównanie zdarzenie odautorskiego przytoczenia wypowiedzi bohatera z uwzględnieniem jego punktu widzenia (regularnie z wyzyskaniem indywidualnych cech języka postaci literackiej). Przykład: Uspokajał ją, jak mit co znaczy.
Krzyżówka MOTYW:
Dlaczego kompozycji utworu literackiego. Motywem może być zjawisko, przeżycie bohatera, przypadek, element, wygląd. Motywy kształtują wizerunek świata przedstawionego zarówno w jego cechach stałych (motywy mit krzyżówka.
Co to jest MORFOLOGIA BAJKI WŁODZIMIERZA PROPPA:
Jak lepiej tezę, że wszystkie bajki magiczne zbudowane są na bazie jednorodnego schematu. Na materiale 100 bajek o odmiennych fabułach, posługując się sposobem dedukcyjną, wyodrębnił przedmioty składowe mit co to jest.

Czym jest MIT znaczenie w Leksykon definicja literatura M .

  • Dodano:
  • Autor: